Ik haat socials
Soms. Ik wil echte verbindingen voelen met iemand. Met iets.
Als ik heel eerlijk ben, denk ik wel eens dat ik in de verkeerde tijd geboren ben. Dan verlang ik naar avonden lang handwerken bij een haardvuur, naar je kostje bij elkaar scharrelen in de natuur, brandnetelsoep in de open lucht koken, slapen onder de sterrenhemel (die je nog kunt zíen, omdat het écht donker is) en dat het grootste deel van de dag gewoon bestaat uit de basics: eten, slapen, veilig zijn. Dat een bezoekje aan de buurvrouw een dag lopen is en dat je dan geen appje stuurt als je 5 minuten later bent. Dat je dan een gesprek voert zonder je telefoon te checken. En niet precies op de minuut weet hoe laat het is.
Soms verlang ik naar simpel leven. Vertragen. En in dát tempo juist de rijkdom vinden waar we nu zo vaak aan voorbijsnellen. Verbinding voelen met de wol waarmee je breit en de trui die onder je handen langzaam steeds meer vorm krijgt. Verbinding voelen met de plek waar je die brandnetels plukt voor je soep, die je met aandacht hanteert omdat je je anders prikt (in plaats van een zakje soepgroente achteloos uit de koeling in je karretje te mikken).
Je snapt me. Ik denk dat ik mijn punt gemaakt heb.
Ik heb een haat-liefdeverhouding met social media, met online werken, met mijn laptop. Daarom zie je me hier de laatste tijd niet veel. Het zijn mediums waar ik creativiteit in kwijt kan, mezelf en mijn werk kan delen met de wereld. Dat heeft een voordeel en is heel mooi.
En er zit ook vluchtigheid in. En laat ik daar nou juist wars van zijn. Ik hou van echt, van verbinding voelen met iemand. Van op de flow. Het tempo van de seizoenen, de natuur, de maan.
En dan nog iets: al die foto’s van mezelf posten; het doet iets. Ik betrap mezelf op ijdelheid, op de high bij ‘x’ likes op een bericht. Dat verslavende effect… en dat is niet iets wat ik wil koesteren!
Dus als je me een tijdje niet hoort, niet ziet. No worries. Dan ben ik aan het leven. Vertragen, de dagelijkse dingen. En misschien wel brandnetels aan het plukken voor m’n soep in het prachtige bos. Zonder telefoon om een story mee te maken. Of laptop om een blog te schrijven.
In mijn workshops en events werk ik altijd offline. De telefoons gaan uit. Foto's maak ik zelden, en indien toch, alleen met toestemming. Ik vind veiligheid belangrijk en de intimiteit die gecreëerd wordt in een offline samenzijn. Het delen in het moment. De heiligheid daarvan. Een ook dat het weer vervliegt. Dat je niets vastlegt, alleen een gevoel mee naar huis neemt. Dat iets je in beroering heeft gebracht.
Ben je na dit lezen nieuwsgierig geworden naar mijn aanbod en wil je dit ook een keer meemaken?
Geef je op voor de nieuwsbrief en hou de data van mijn evenementen in de gaten! (Zie helemaal onderaan de pagina voor invulvenster).
Reactie plaatsen
Reacties