Je komt thuis van een lange dag werken.
De afwas staat torenhoog op het aanrecht.
De kat miauwt om je benen om eten en de hond staat al onrustig kwispelend bij de deur om uit te worden gelaten.
Je bent moe, hebt honger en de koelkast is leeg.
Je vriend is ook thuis en verschuilt zich languit op de bank achter YouTube. Hij is moe (want is de hele dag met vrienden op pad geweest). En hij heeft vanmorgen toch de droger aangezet?!
Dit is het moment om een verhitte discussie te starten over waarom
JIJ ook altijd ALLES moet doen?! En vervolgens in tranen uit te barsten.
Maar je slikt je verwijten weg en loopt met de hond de frisse lucht in.
Wat verlang je naar meer begrip, naar samen doen en samen dragen. Dat hij ook een beetje meedenkt in het huishouden. Dat jij ook je momenten languit op de bank mag hebben.
Dat hij uit zichzelf eens de afwas doet, of boodschappen, of voor je kookt.
Je denkt dat hij niet beter weet. Zo is opgevoed. Hij kan het ook niet helpen. Je houdt hem steeds weer de hand boven het hoofd...
En jij maar zeulen en zorgen.
Ergens piept er wel eens een stemmetje: ‘ls het niet eens tijd voor mij? Mag het ook wat minder? Wat zachter? Wat liever voor mezelf?’
En dan: Ach, er zijn zat anderen die het zoveel zwaarder hebben!
Je denkt er weleens over hoe lekker het zou zijn in alle anonimiteit je verhaal te kunnen doen. Bij iemand die je niet kent. Op geen enkele manier met je leven verbonden is.
Gewoon even helemaal tijd voor jou. Op een plek waar dat heel normaal is.
Waar nergens meer raar van opgekeken wordt.
Je vriend vindt het onzin. Je bent toch niet ziek? Hoeft toch niet naar een therapeut?
En relatietherapie zit hij al helemaal niet op te wachten!
Jou lijkt het wel fijn.
Maar je twijfelt ook: “Is het niet te duur? Is het bij mij wel erg genoeg? Is het niet gek hiermee aan te komen? Ik ben nog jong, misschien leer ik gewoon met de jaren…”
Je denkt er nog even over na.
En zo wordt ‘even’ maanden, en daarna jaren. Je voelt je niet gelukkig en er verandert weinig. Misschien is dit dan toch het moment?
Lieve jij, ik geef geen relatietherapie. Wat ik wel doe, is jou in je kracht zien. Meedenken over hoe je het anders kunt gaan doen. Over hoe JIJ weer gaat stralen als mens en je blij kunt zijn met jezelf.
Hoe zou het zijn als je meer innerlijk rust ervaart?
Als je het gevoel hebt dat jij weer in charge bent in jouw leven?
Als je blij kunt zijn met jezelf?
En met het leven dat je leidt?
Lieve jij, als ik hiermee een gevoelige snaar bij je hebt geraakt, twijfel dan niet meer en maak die afspraak voor dat (gratis) intakegesprek! Dan verkennen we samen wat een coachingstraject voor jou kan doen.
Ik beloof je: je zult er geen spijt van krijgen.
Jij bent het waard.
Reactie plaatsen
Reacties